Τα έργα Γέφυρα; και Patchwork συμμετείχαν στην 15th Biennale  Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη /Ρώμη, Οκτώβριος-Νοέμβριος 2011), με θέμα  SYMBIOSIS?

Δύο έργα με κοινό παρονομαστή  το σχήμα, το μέγεθος και τα έτερα υλικά.

Στο έργο με τίτλο Γέφυρα; (A BRIDGE?) κυριαρχεί το υγρό στοιχείο που αποτελείται από τρία υλικά: 1. Tο νερό ως κοινό αγαθό ενώνει και χωρίζει τη Μεσογειακή λεκάνη, τους λαούς τριών ηπείρων, 2.Tο μελάνι συμβολίζει το στίγμα που αφήνει κάθε λαός,  3.Tο παραφινέλαιο δηλώνει την ατομική και εθνική διαφορετικότητα (παραμένει αναλλοίωτο στην επαφή του με το νερό). Ο ασημένιος δίσκος ενώνει και χωρίζει, λειτουργεί ως γέφυρα αλλά και ως φράγμα. Άραγε, υπάρχει σεβασμός, κατανόηση, ανεκτικότητα, ελευθερία, ισορροπία, ώστε να λειτουργήσει ως ενωτικό στοιχείο απέναντι στη διαφορετικότητα; Ή οι μικρές δίοδοι θα βοηθήσουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία μόνο εκείνοι που θα καταφέρουν να επιβιώσουν μέσω της προσαρμοστικότητας τους; To ακρυλικό (plexiglas) με τη χαρακτηριστική του διαύγεια, παραπέμπει στην πνευματική καθαρότητα, προϋπόθεση για εκατέρωθεν ”άνοιγμα” μέσα στην συμβίωση. Θα επικρατήσει η διαύγεια έναντι των προκαταλήψεων που γεννιούνται μέσα στην συμβίωση αυτή;

Στο έργο με τίτλο Patchwork την σφαίρα στηρίζουν σχοινιά που ποικίλουν χρωματικά: λευκό, μπλε, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, μαύρο, δηλώνοντας την πολυπολιτισμικότητα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, τα υλικά έτερα, το σχήμα και το μέγεθός τους ανόμοια, τα χρώματα και οι υφές! Ασήμι=πολύτιμο, σίδηρος=σκληρό και φθαρτό, ξύλο ελιάς=ειρήνη και αρμονία, lapis lazuli=σπάνιο, πηλός=γη, ακρυλικό=τεχνολογική ανάπτυξη. Όλα μαζί, όλοι μαζί, αγκαλιάζουν έναν κοινό πυρήνα. Ενώνονται, παντρεύονται, γίνονται  ένα σώμα, μία δύναμη! Το διαφορετικό είναι πλεονέκτημα ώστε να επέλθει η ισορροπία.

Παρασκευή Κοκολάκη