Ομαδική έκθεση με τίτλο: sugar παπάκι τελεία τζι αρ
Η έκθεση διήρκησε από τις 24/03–20/05/2015 στο Container Art Café στην Θεσσαλονίκη.
Το έργο balancin δημιουργήθηκε ως μακριές αλυσίδες-εγκατάσταση που επάνω της ισορροπούν ασημένιες ανθρώπινες φιγούρες. Οι φιγούρες αυτές ”δείχνουν” να κρατούν απόσταση μεταξύ τους θίγοντας την έλλειψη επικοινωνίας και παράλληλα με μία σαρκαστική διάθεση εγκλωβίστηκαν μέσα σε σφαίρες καραμέλας, οι οποίες λιώνοντας αποκάλυψαν ακριβώς αυτήν τη διάθεσή μας για επικοινωνία!
Ομαδική έκθεση με τίτλο: Χώρος Τόπος Χρόνος Μνήμη.
Η έκθεση διήρκησε από τις 02/12/2015 έως τις 30/01/2016, στην Casa Bianca (Δημοτική Πινακοθήκη της Θεσσαλονίκης). Τα έργα της έκθεσης προέκυψαν από το Εργαστήριο που πραγματοποιήθηκε στον ίδιο χώρο, από το Μάρτιο έως το Μάιο 2015 με τίτλο Η μπανιέρα της Casa Bianca και συντονίστρια την κυρία Τέτα Μακρή (Ομότιμη Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ).
Το έργο με το οποίο συμμετείχα με τίτλο Από την άλλη πλευρά, παραπέμπει σε σιφόν μπανιέρας, τοποθετημένο σε ύψος περίπου δύο μέτρων από το έδαφος, έτσι ώστε μάς αναγκάζει να κοιτάξουμε κάτω από αυτό. Το σιφόν της μπανιέρας ως η μόνη δίοδος, διέξοδος του νερού, συνεπώς και η μόνη δίοδος για να περάσουμε κάτω από την επιφάνεια, για ενδοσκόπηση.
Το νερό (υπονοείται) κατεξοχήν σύμβολο της αναγέννησης, της κάθαρσης. Η επαφή με αυτό, δημιουργεί την ανάγκη ενός εσωτερικού διαλόγου δίχως αρχή και τέλος, μιας αέναης επιθυμίας για ελευθερία. Οι ανησυχίες μας, οι εμμονές , οι επιθυμίες, οι ανασφάλειες, οι χαρές μας, οι δυστυχίες μας… όλα στροβιλίζονται στο σιφόν της μπανιέρας μας, καθρεφτίζονται απέναντί μας και μας υπενθυμίζουν όσα επιμελώς βρίσκονται στην άλλη πλευρά!
Δύο έργα με κοινό παρονομαστή το σχήμα, το μέγεθος και τα έτερα υλικά.
Στο έργο με τίτλο Γέφυρα; (A BRIDGE?) κυριαρχεί το υγρό στοιχείο που αποτελείται από τρία υλικά: 1. Tο νερό ως κοινό αγαθό ενώνει και χωρίζει τη Μεσογειακή λεκάνη, τους λαούς τριών ηπείρων, 2.Tο μελάνι συμβολίζει το στίγμα που αφήνει κάθε λαός, 3.Tο παραφινέλαιο δηλώνει την ατομική και εθνική διαφορετικότητα (παραμένει αναλλοίωτο στην επαφή του με το νερό). Ο ασημένιος δίσκος ενώνει και χωρίζει, λειτουργεί ως γέφυρα αλλά και ως φράγμα. Άραγε, υπάρχει σεβασμός, κατανόηση, ανεκτικότητα, ελευθερία, ισορροπία, ώστε να λειτουργήσει ως ενωτικό στοιχείο απέναντι στη διαφορετικότητα; Ή οι μικρές δίοδοι θα βοηθήσουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία μόνο εκείνοι που θα καταφέρουν να επιβιώσουν μέσω της προσαρμοστικότητας τους; To ακρυλικό (plexiglas) με τη χαρακτηριστική του διαύγεια, παραπέμπει στην πνευματική καθαρότητα, προϋπόθεση για εκατέρωθεν ”άνοιγμα” μέσα στην συμβίωση. Θα επικρατήσει η διαύγεια έναντι των προκαταλήψεων που γεννιούνται μέσα στην συμβίωση αυτή;
Στο έργο με τίτλο Patchwork την σφαίρα στηρίζουν σχοινιά που ποικίλουν χρωματικά: λευκό, μπλε, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, μαύρο, δηλώνοντας την πολυπολιτισμικότητα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, τα υλικά έτερα, το σχήμα και το μέγεθός τους ανόμοια, τα χρώματα και οι υφές! Ασήμι=πολύτιμο, σίδηρος=σκληρό και φθαρτό, ξύλο ελιάς=ειρήνη και αρμονία, lapis lazuli=σπάνιο, πηλός=γη, ακρυλικό=τεχνολογική ανάπτυξη. Όλα μαζί, όλοι μαζί, αγκαλιάζουν έναν κοινό πυρήνα. Ενώνονται, παντρεύονται, γίνονται ένα σώμα, μία δύναμη! Το διαφορετικό είναι πλεονέκτημα ώστε να επέλθει η ισορροπία.
Παρασκευή Κοκολάκη
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.